Możliwość oszczędzania i pożyczania pieniędzy odgrywa ważną rolę w prowadzeniu budżetu domowego. Pośredniczyć w tych operacjach finansowych mogą banki. Imigranci to grupa potencjalnie zainteresowana korzystaniem z tego typu usług, jednak często są oni wykluczeni z udziału w rynku finansowym państw przyjmujących z powodu braku dokumentów, regularnych zarobków czy poręczenia majątkowego.

Osoby nieposiadające dostępu do usług bankowych w niektórych krajach mogą mieć ograniczoną możliwość korzystania też z innych usług - energetycznych, telekomunikacyjnych czy wodociągowych. W krajach, w których wypłatę często uzyskuje się w formie czeku, konto w banku może być niezbędne do jego spieniężenia. Co ważniejsze, wykluczenie z systemu bankowego może skłaniać ludzi do korzystania z usług parabanków i instytucji, które można określić jako lichwiarskie. Wobec powyższych zagrożeń możliwe są dwa rozwiązania: akceptacja obecnego stanu rzeczy albo wprowadzenie zmian w istniejących instytucjach.

Z pierwszą strategią powinno wiązać się szerzenie edukacji ekonomicznej wśród migrantów. Czasem największą przeszkodą na drodze do integracji w tej sferze są bowiem nie względy formalne, ale brak wiedzy na temat procedur bankowych. Brak świadomości ekonomicznej jest też przyczyną wykorzystywania najuboższych przez nieuczciwych kredytodawców. W ramach drugiej strategii podejmowane są inicjatywy polegające na partnerstwach lokalnych samorządów z instytucjami finansowymi i bankami oraz tworzeniu nowych organizacji non-profit, które są w stanie odpowiedzieć na potrzeby społeczności imigranckich w zakresie dostępu do kredytów oraz inwestowania pieniędzy.

Wśród wyzwań, przed którymi stają imigranci, są takie ograniczenia jak np. brak wymaganego w „standardowej bankowości” dokumentu tożsamości, brak historii kredytowej czy bariera językowa. Jednym z remediów na te problemy jest nawiązanie bliskiego kontaktu pomiędzy instytucją oferującą usługi finansowe a jej potencjalnymi klientami. W oparciu o zbudowane w ten sposób wzajemne zaufanie możliwe jest uruchomienie mikrokredytów czy programów „tutorskich” z zakresu finansów dla cudzoziemców, nawet tych, którzy nie posiadają uregulowanego statusu pobytu. Kapitał społeczny jest bowiem często jedynym zasobem, jaki imigranci posiadają.                

JN

Źródło: Khan O. (2013). Raport Access to Banking. Cities of Migration.