„Czy chce Pan/Pani, by Unia Europejska mogła bez zgody parlamentu węgierskiego decydować o obowiązkowym osiedlaniu na Węgrzech osób obywatelstwa innego niż węgierskie?” - na takie pytanie 2 października 2016 r. odpowiadali Węgrzy w referendum zainicjowanym przez partię rządzącą Fidesz.

Aż 98 proc. osób, które oddały swój głos, było na „nie”, a więc przeciwko unijnemu programowi przymusowej relokacji uchodźców. Oznaczało to wysokie poparcie dla polityki migracyjnej Victora Orbana i jego partii. W lokalu wyborczym nie pojawiło się jednak 60 proc. uprawnionych wyborców - część z nich w odpowiedzi na apel opozycji, by nie udawać się do urn. W konsekwencji wyniki referendum okazały się niewiążące.

Mimo to, miesiąc później Fidesz podjął próbę zmiany konstytucji. Zabrakło zaledwie dwóch głosów, aby w ustawie zasadniczej dopisać punkt mówiący o tym, iż nie można osiedlać na Węgrzech cudzoziemców bez zgody parlamentu. Co zaskakujące - głosów parlamentarzystów z antyimigracyjnego Jobbiku. Nie poparli oni zmiany konstytucji, gdyż chcieli jeszcze dalej idących zmian. Domagali się likwidacji przepisów o możliwości uzyskania przez cudzoziemców prawa stałego pobytu w zamian za zakup obligacji państwowych o wartości co najmniej 300 tys. euro, na co Fidesz - twórca tych przepisów - się nie zgodził.

Analitycy Ośrodka Studiów Wschodnich wskazują, że choć w kampanii przedreferendalnej politycy Fideszu ostro krytykowali instytucje unijne, to w rzeczywistości i referendum, i próba zmiany konstytucji były nie tyle walką z Unią Europejską, ile elementem wewnętrznej walki politycznej. Obliczona ona była na pozyskanie wyborców partii Jobbik, budującej swój kapitał polityczny na ostrej retoryce antyunijnej i antyimigranckiej. Wstrzymanie się od głosu parlamentarzystów z Jobbiku w głosowaniu nad zmianą konstytucji mogło nie spotkać się z aprobatą ich wyborców, a to może wskazywać na sukces politycznej strategii obranej przez partię Orbana.          

   MP

Źródło: Ośrodek Studiów Wschodnich, wpolityce.pl.