Tajlandia jest producentem i eksporterem m.in. owoców, ryb i tekstyliów. Względnie stabilna, na tle krajów ościennych, gospodarka tego kraju przyciąga setki tysięcy migrantów zarobkowych, głównie z ościennych Birmy i Kambodży. Jak donoszą międzynarodowi obserwatorzy, imigranci w tym kraju padają ofiarami stereotypów, publicznych nagonek oraz bezprzykładnego wyzysku. Przykładów nie brakuje. W październiku 2014 r. świat obiegła informacja o morderstwie dwójki brytyjskich turystów na wyspie Koh Tao. W stan oskarżenia postawiono dwóch Birmańczyków. Według obrońców praw człowieka dochodzenie oparte było na poszlakach, a zeznania oskarżonych mogły być wymuszone torturami. Jeden z prowadzących śledztwo oficerów oświadczył mediom, iż „żaden Tajlandczyk nie byłby w stanie popełnić takiej zbrodni”. Niewykluczone, że birmańscy imigranci spełnili tu rolę kozła ofiarnego.

Zużyto tony papieru i przelano morze atramentu oraz oceany bitów, by potwierdzić, jak niewiele wspólnego z rzeczywistością mają statystyki migracyjne bazujące na bieżących rejestrach ludności, ewidencjonujących ruch naturalny (urodzenia oraz zgony) i wędrówkowy - ten ostatni na podstawie informacji o meldunkach na pobyt stały. Wydawało się oczywiste, że potrzebne są inne źródła danych w tym zakresie.

Gdy Parisa Damandan, młoda irańska fotografka poszukująca informacji na temat pierwszych atelier fotograficznych na terenie Persji, natknęła się na jednym z zakurzonych strychów na tajemnicze szklane klisze. Długo nie mogła zrozumieć, dlaczego fotografie przedstawiają prawie wyłącznie europejsko wyglądające dzieci i kobiety bez mężczyzn. Napisy na pudłach z kliszami naprowadziły ją na trop: „Lahestaniha, 1321-23”, czyli „Polacy 1942-44”.

W kwietniu 2013 r. właściciel plantacji truskawek w Grecji oraz trzej zatrudnieni przez niego brygadziści otworzyli ogień do zbieraczy owoców, pochodzących głównie z Bangladeszu, zatrudnionych od ponad pół roku i przez taki właśnie czas nie otrzymujących wynagrodzenia za pracę (choć obiecano im dzienną stawkę w wysokości 22 euro).

Nowy szef Komisji Europejskiej (KE), Jean-Claude Juncker, wybrał Dimitrisa Avramopoulosa na stanowisko komisarza ds. migracji i spraw wewnętrznych (jest to przemianowana funkcja najpierw komisarza ds. sprawiedliwości, wolności i bezpieczeństwa, a na potem - komisarza ds. wewnętrznych, która od 2010 r. pełniła Cecilia Malstrom.

Fridtjof Nansen znany jest ze swoich badań polarnych i oceanograficznych. Mniej osób wie, że był on też pierwszym Wysokim Komisarzem Ligi Narodów do Spraw Uchodźców. To za jego sprawą zaczęto wydawać dowody tożsamości dla bezpaństwowców (wówczas byli to uchodźcy polityczni z Rosji Sowieckiej), czyli tzw. paszporty nansenowskie.

Z kraju, w którym prawa człowieka łamane są na masową skalę, w którym zamykanie własnych obywateli w obozach pracy jest codziennością i który od kilkudziesięciu lat boryka się z głodem, często sztucznie wywoływanym, czyli z Korei Płn. (KRL), co roku ucieka od 1 500 do 2 800 osób. Aż ok. 70 proc. uchodźców stanowią kobiety. Szacuje się, że od końca wojny koreańskiej w 1953 r. z Korei Płn. uciekło w sumie od 100 do 300 tys. osób głównie do Rosji i Chin, oraz 26 tys. - do Korei Płd.

Rząd Republiki Federalnej Niemiec z zadowoleniem odnotowuje pozytywny wpływ emigracji na gospodarkę i dostrzega potrzebę przyjęcia większej liczby imigrantów, by odpowiedzieć na zwiększony popyt w niektórych sektorach gospodarki (w rolnictwie, opiece nad osobami starszymi, ale też w sektorze prac wymagających wysokich kwalifikacji). Jednocześnie jednak zaznacza, że zamierza podjąć zdecydowane kroki w celu zwalczania nadużyć w obszarze opieki społecznej, co dotyczy głównie zasiłków na dzieci.

Reforma imigracyjna zainicjowana przez tzw. Gang Ośmiu z amerykańskiego Senatu w swojej pierwotnej wersji zakładała 8-miliardowy budżet na ochronę granic. W wyniku debaty politycznej został on zwiększony do ponad 44 mld dolarów (90 proc. całego budżetu na reformę). Mimo uzyskania poparcia w Senacie w czerwcu 2013 r., propozycja do dzisiaj nie doczekała się rozpatrzenia w Izbie Reprezentantów. Nad tym stanem ubolewa prof. Rey Koslowski, amerykański politolog, który na początku lipca 2014 r. wygłosił gościnny wykład na Uniwersytecie Warszawskim.