Na początku kwietnia br. ukazał się raport Migration Watch UK (MW) zatytułowany „Incentives for Polish Migration” [Bodźce dla polskiej migracji]. Można się z niego dowiedzieć, że przyjazdy Polaków do Wielkiej Brytanii są motywowane korzyściami finansowymi. O ile trudno nie zgodzić się z tym stwierdzeniem w kontekście migracji zarobkowych, o tyle dalszy wywód autorów raportu tak oczywisty już nie jest.

Nie słabnie debata integracyjna w Niemczech. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych w marcu br. przedstawiło konkluzje z blisko tysiącstronicowego raportu o integracji muzułmanów, przygotowanego przez badaczy na zlecenie Ministerstwa. Okazuje się, że co czwarty muzułmanin mieszkający w Niemczech nie tyle nie może, co nie chce się integrować - nie interesują go (obojętnie jak zdefiniowane) zachodnie wartości i akceptuje używanie przemocy fizycznej. Te właśnie wnioski z raportu - jako dowody fiaska działań integracyjnych - były najczęściej komentowane przez media. Rzeczywiście, według badań wśród wielu muzułmanów w wieku 14-32 lata, którzy nie posiadają niemieckiego obywatelstwa, zainteresowanie integracją jest niewielkie. Zgoła odmienne postawy przyjmują jednak osoby, które posiadają obywatelstwo niemieckie. Badania pokazały również, jak bardzo muzułmanie doświadczają negatywnych konsekwencji stawiania przez niemieckie społeczeństwo znaku równości pomiędzy islamem a terroryzmem.

W 2010 r. rząd brytyjski postawił sobie za cel zredukowanie do 2015 r. poziomu migracji netto do pięciocyfrowej liczby. W połowie 2011 r. saldo migracji wynosiło jednak 250 tys. osób, a więc miało wartość zbliżoną do szacunków dla ostatnich l

Wraz z tym, jak zasady wjazdu i pobytu cudzoziemców na terytorium Republiki ulegają zaostrzeniu, coraz popularniejsze staje się wykorzystywanie małżeństwa z obywatelem francuskim jako sposobu na pokonanie migracyjnych barier. Przybiera ono wówczas formę „białego małżeństwa” albo, coraz częściej, małżeństwa „szarego”. Różnica polega na tym, że w wypadku pierwszego i kobieta, i mężczyzna od początku są zgodni co do fikcyjnej formy związku, co często wiążę się z gratyfikacją finansową dla jednej ze stron. W wypadku drugiego, tylko jeden z narzeczonych jest świadomy czysto „migracyjnego” charakteru związku, wykorzystując przy tym uczucia drugiej strony.

Na początku marca br. odbyło się posiedzenie Rosyjsko-Filipińskiej Rady Biznesu przy Izbie Przemysłowo-Handlowej Federacji Rosyjskiej oraz towarzysząca mu konferencja o wiele mówiącym tytule: „Filipińskie zasoby siły roboczej w Rosji - egzotyka czy perspektywa”. Przy tej okazji w rosyjskich mediach pojawiły się doniesienia o możliwym sprowadzeniu do Rosji większej liczby pracowników z Filipin.

W 2010 r. średnia długość życia w Mali wynosiła 51 lat (w Polsce - 75 lat, jak podaje Bank Światowy), a ponad 75 proc. ludności żyło za mniej niż 2 USD dziennie (Międzynarodowy Fundusz Walutowy). Sytuację komplikuje fakt, że państwo to zamieszkałe jest przez wiele grup etnicznych, różniących się od siebie zarówno pod względem rasy, jak i kultury. Północ kraju zajmują Maurowie i nomadyczni Tuaregowie - lud berberyjski, który wyróżnia się wśród innych społeczności muzułmańskich silną pozycją kobiety i matriarchatem. Na południu z kolei mieszkają rolnicze ludy mande (m.in. Bambara, Malinke i Soninke), ludy woltyjskie, Songhajowie oraz koczowniczy Fulanie. Każde osłabienie tak kruchego społecznie i gospodarczo bytu zwiastuje tragedię. Od czasu, gdy w 1960 r. Mali uzyskało niezależność od Francji, jego północne terytorium było przedmiotem separatystycznych działań Tuaregów, dążących do ustanowienia niepodległego państwa Azawad. Trwające od stycznia br., czwarte już, powstanie zmusiło setki tysięcy ludzi do ucieczki. Skala przemieszczeń ludności i niedobory środków pomocy pozwalają na określenie obecnej sytuacji mianem kryzysu uchodźczego.